Ai mbijetoi, por tre të rinj izraelitë që ai takoi në kohën sa mbahej peng, nuk arritën. Ata u qëlluan për vdekje nga ushtarët izraelitë.

Wichiani kishte shkuar në Izrael në fund të shtatorit, i shtyrë si shumë tajlandezë, nga gjendja e varfërisë së vendit, për të gjetur punë më të mirë në fermat izraelite. Pas nëntë ditësh ai u transferua në një pemishte me avokado në kibucin Kfar Aza. Ai u zgjua më 7 tetor, mëngjesin e tij të parë atje, nga zhurma e armëve.

Bashkëpunëtorët e tij tajlandezë e siguruan atë se kjo gjë ishte normale. Por në mesditë, kur të shtënat u bënë më të forta, ata vendosën të mbylleshin në një nga ndërtesat. Para se ta bënin atë, personat e armatosur hynë brenda, njëri duke mbajtur një granatë dore. Ata filluan të rrihnin tajlandezët me kondakët e pushkëve.

“Unë u përkula kështu dhe bërtita “Tajlandë, Tajlandë, Tajlandë”, tha ai, duke treguar se si vuri duart mbi kokën e tij. “Por ata vazhduan të më rrihnin. Gjithçka që mund të bëja ishte të mbaja kokën poshtë. Një djalë më goditi me këmbë. U zvarrita nën shtrat për t’u fshehur. Unë u përpoqa t’i dërgoja një mesazh gruas sime për t’i thënë se po më merrnin, por ata më tërhoqën zvarrë nga këmba ime”.

Wichiani u dërgua poshtë në tunele, thellë nën Gaza dhe u mbajt atje për 51 ditë. Ajo ishte një sprovë e vështirë, sepse ai ishte i vetmi tajlandez dhe nuk fliste anglisht, kështu që mund të komunikonte vetëm përmes vizatimeve dhe gjesteve të duarve.

Kushtet ishin të zymta. Pengjet ushqeheshin vetëm një herë në ditë; ndonjëherë kjo nuk përfshinte më shumë se një copë bukë dhe një hurmë të tharë.

“Kur isha i dëshpëruar, vinin e flisnin me mua, për të më qetësuar, por nuk mund t’i kuptoja. E vetmja mënyrë që kisha për t’u qetësuar, ishte të mendoja fytyrat e fëmijëve, gruas dhe nënës sime”. “Kur nuk kisha asgjë tjetër për të bërë, unë rrija vetëm pas murit dhe meditoja. Vazhdoja të mendoja për të njëjtën gjë pa pushim, që ishte se duhej të mbijetoja”.

Ai i mban mend pengjet e tjera që ishin me të në tunel; tre të rinj izraelitë – Yotami, Sammy dhe Aloni – të cilët mbetën në robëri pas lirimit të tij, por u qëlluan për vdekje nga ushtarët izraelitë të premten e kaluar, kur dolën jashtë, edhe pse mbanin një pëlhurë të bardhë për të treguar që nuk ishin armiq.

Ai sapo kishte parë lajmet, me fotografitë e tyre, kur mbërritëm për ta intervistuar.

“Çdo ditë, unë dhe miqtë e mi të huaj përpiqeshim të mbështesnim njëri-tjetrin. Shtrëngonim duart. Ata më përqafonin dhe më rrihnin shpatullat. Por ne mund të komunikonim vetëm duke përdorur duart”.

Ai e kuptoi se Yotami ishte baterist, dhe Sammy pëlqente të ngiste motoçikletën e tij dhe punonte në një fermë pulash. Wichiani u përpoq t’u mësonte atyre disa fjalë tajlandeze. Wichiani tha se dy nga izraelitët ishin në tunel me të që nga dita e parë. I treti iu bashkua atyre më 9 tetor.

Qëndrimi në tunel

Ai thotë se ai u trajtua me butësi nga pengmarrësit, por se në javët e para të nëndheshme, dy nga izraelitët u rrahën ndonjëherë me kabllo elektrike.

“Ne ishim gjithmonë të uritur. Ne mund të pinim vetëm ujin tonë. Një shishe e madhe duhej të shfrytëzohej për katër deri në pesë ditë, një shishe më e vogël për dy ditë”.

Ai vuante që nuk mund të lahej. Ata lejoheshin të flinin ditën, jo natën. Ata ishin gjithmonë të lagësht – asgjë nuk thahej në tunele.

Ai e mbajti veten të zënë duke u përpjekur të pastronte hapësirën e tyre të jetesës. Ai madje i ndihmoi rojet e Hamasit që të mblidhnin rrënojat në tunel, pas një sulmi me bombë.

Pas një muaji, katër pengjet u zhvendosën në një tunel të ri. “Rreth orës 19:00 na sollën lart. Por sapo e pashë gjendjen, zemra ime donte të shkonte përsëri në tunel”.

“Ne pamë drita të ndritshme kudo nga luftimet ajrore. Dëgjova dronët që fluturonin në të gjithë vendin dhe zhurmën e armëve. Na u desh të vraponim për 20 minuta, duke u përpjekur të shmangnim dronët”.

Wichiani thotë se robëruesit e tij e inkurajuan të numëronte ditët në një kalendar, madje i sollën një orë, sepse ai vazhdonte t’i pyeste për kohën.

Fundi i sprovës së tij erdhi papritur. “Ata erdhën duke m’u drejtuar me gisht dhe më thanë ‘ti, ti shko në shtëpi, Tajlandë’”. Ai pa dritën e diellit për herë të parë pas 51 ditësh, dhe iu dorëzua Kryqit të Kuq dhe u çua përtej kufirit me Egjiptin.

“Gjatë gjithë kohës që isha atje, nuk derdha asnjë lot. Por sapo u ngjita dhe pashë dy tajlandezë të tjerë të liruar, i përqafova dhe qava. Ne u përqafuam dhe u ulëm, sytë na u mbushën me lot, dhe filluam të pyesnim veten se si kishim mbijetuar”.

“Kur u ktheva në Tajlandë ata më dhanë një emër të ri. Më quajtën ‘i mbijetuari’ dhe ‘Zotëri Shumëfati’”.

Megjithatë, ai ende duhet të paguajë borxhin e konsiderueshëm që ka shkaktuar – rreth 6.570 dollarë – për të mbuluar koston e udhëtimit të tij në Izrael. Ai kurrë nuk pati mundësinë të fitonte para atje.

Wichiani dhe gruaja e tij kanë filluar punën në një fabrikë. Paga është e ulët – vetëm 800 baht në ditë. Ata nuk mund të kursejnë shumë. Dy fëmijët e tyre po jetojnë me gjyshërit në vendlindjen e tyre, provincën Buri Ram.

Wichiani ndonjëherë ka probleme me gjumin dhe zgjohet duke thirrur nënën e tij. Por, ai thotë se do të kthehej në Izrael vetëm për shkak të mundësisë për të fituar para dhe për të kursyer pak më shumë.